Πρόληψη και αντιμετώπιση παιδικών ατυχημάτων

Abstract

Πολλά είναι τα ατυχήματα που γίνονται στα μικρά παιδιά, τόσο μέσα στο σπίτι, όσο και εκτός σπιτιού, στο δρόμο, στις παιδικές χαρές και αλλού. Το περιβάλλον αποτελεί πηγή συνεχών κινδύνων για το παιδί, γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει να προφυλάξουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου και δε γνωρίζουν πώς να προφυλαχτούν. Ο όρος ατύχημα, περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων τις πτώσεις, τα εγκαύματα, τις δηλητηριάσεις, τους πνιγμούς-πνιγμονές και κυρίως τα τροχαία ατυχήματα. Τα υποκείμενα αίτια των ατυχημάτων διαμορφώνονται με βάση το εξελικτικό στάδιο και το είδος των δραστηριοτήτων, στις οποίες συμμετέχουν τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους. Τα ατυχήματα, αποτελούν το σημαντικότερο πρόβλημα υγείας των παιδιών και νέων ατόμων. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, τα παιδικά ατυχήματα έχουν πάρει στον τόπο μας διαστάσεις επιδημίας. Παρόλα αυτά, η αντιμετώπισή της είναι εφικτή και η επιδημία είναι δυνατόν να τεθεί υπό έλεγχο, όπως έχει δείξει η εμπειρία άλλων χωρών, που έχουν εφαρμόσει επιτυχή προγράμματα πρόληψης. Οδηγό σημείο πρέπει να αποτελέσει η αλλαγή της διαδεδομένης αντίληψης ότι το ατύχημα αποτελεί κατά κανόνα «τυχαίο» και κατά συνέπεια, αναπόφευκτο γεγονός. Επικρατεί η αντίληψη ότι, αν στη χώρα μας επικρατούσαν οι συνθήκες που υπάρχουν σήμερα στην Ολλανδία ή την Αγγλία, θα μπορούσε να σώζεται ένα στα τρία παιδιά, που πεθαίνουν από ατυχήματα. Η αυξημένη συχνότητα των ατυχημάτων στην παιδική ηλικία δικαιολογείται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ηλικίας, όπως η αυξημένη περιέργεια, η άγνοια του κινδύνου, η τάση προς επίδειξη, η επιθυμία για την εξασφάλιση επιδοκιμασίας και θαυμασμού και ο φόβος απόδοσης δειλίας.