Νοσηλευτική προσέγγιση σε παιδιά με χρόνια νοσήματα και στις οικογένειές τους

Abstract

Χρόνια ασθένεια ορίζεται κάθε οργανική διαταραχή, η οποία επιδρά στην καθημερινή λειτουργικότητα του ατόμου και διαρκεί πάνω από τρεις μήνες το χρόνο, συνεπάγεται μια περίοδο νοσηλείας άνω του ενός μήνα κάθε έτος, η οποία προκαλεί περιορισμούς στην κλίμακα των ικανοτήτων και των συμπεριφορών του ατόμου και επιφέρει μεταβολές στην κοινωνική του λειτουργικότητα ή στην άσκηση των κοινωνικών του ρόλων. Το χρόνιο νόσημα επιδρά τόσο στο παιδί, σε κάθε στάδιο της ανάπτυξής του, όσο και στην οικογένειά του σαν ολότητα, αλλά και σε κάθε μέλος αυτής ξεχωριστά. Οι επιδράσεις αυτές αφορούν στη βιο-ψυχο-κοινωνική συμπεριφορά του παιδιού, καθώς και της οικογένειάς του. Για την πιο ανώδυνη αντιμετώπιση αυτών των επιδράσεων, καθοριστικό ρόλο παίζει η παρουσία του νοσηλευτικού προσωπικού καθώς και των λοιπών επαγγελματιών υγείας. Ωστόσο, για την καλύτερη προσαρμογή και νοσηλεία του παιδιού στο νοσοκομείο, που δυνητικά αποτελεί μια ψυχοτραυματική εμπειρία για το παιδί και τα υπόλοιπα συγγενικά μέλη, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια σωστή και ουσιαστική νοσηλευτική παρέμβαση από την αρχή της διάγνωσης της νόσου και κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Η νοσηλευτική προσέγγιση που αναπτύσσεται σε αυτή την εργασία έχει σκοπό την καλύτερη προσαρμογή του παιδιού και της οικογένειάς του στο χώρο του νοσοκομείου, την αποδοχή της νέας κατάστασης που βιώνουν και των νοσηλευτικών διεργασιών που θα εκτελούνται καθημερινά, και την αποδοχή του αποχωρισμού του από την καθημερινή ρουτίνα. Εν κατακλείδι, η τραγική κατάληξη ενός παιδιού με χρόνιο νόσημα είναι ο θάνατος. Η θέση του νοσηλευτή σε αυτήν τη φάση είναι η υποστήριξη της οικογένειας, η οποία περνάει μια διαδικασία πένθους πριν και κατά τη διάρκεια της κατάληξης του παιδιού τους, καθώς και του ίδιου του παιδιού, ανάλογα με τις νοητικές του ικανότητες σε κάθε ηλικία.