Εναλλακτικές μορφές αντιμετώπισης του πόνου από τον νοσηλευτή

Abstract

Ο πόνος αποτελεί μια κοινή εμπειρία που έχουν βιώσει σχεδόν όλοι οι άνθρωποι σε διάφορες περιόδους της ζωής τους. Χαρακτηρίζεται ως η δυσάρεστη αισθητηριακή και συναισθηματική εμπειρία, η οποία συνδέεται με πραγματική ή επαπειλούμενη βλάβη ιστών ή ερεθισμό. Ο ορισμός της έννοιας εστιάζεται κυρίως στην υποκειμενική και ψυχολογική διάσταση του πόνου, ανεξάρτητα εάν αυτός είναι οργανικής ή ψυχογενούς φύσεως. Στη σύγχρονη ιατρική πράξη εκτός από τις κλασικές μεθόδους αντιμετώπισης του πόνου, σταδιακά εφαρμόζονται και οι εναλλακτικές μέθοδοι επίλυσης ενός προβλήματος υγείας. Στο σύνολό τους έχουν λάβει τον όρο "εναλλακτική ιατρική" αφού προσεγγίζουν, όχι μόνο την κάθε φορά εμφανιζόμενη νοσολογική οντότητα, αλλά και τον ίδιο τον ασθενή ως ύπαρξη. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η αποτύπωση της γνώσης και η διερεύνηση της αντίληψης του Νοσηλευτικού Προσωπικού περί των εναλλακτικών μεθόδων αντιμετώπισης του πόνου. Σύμφωνα με τα πρόσφατα βιβλιογραφικά δεδομένα οι εναλλακτικές μορφές αντιμετώπισης του πόνου είναι: Ομάδα Α: Πρωτεύουσες Θεραπείες. οστεοπαθητική, χειροπρακτική, βελονισμός, ομοιοπαθητική και φυτοθεραπεία. Ομάδα Β: Συμπληρωματικές θεραπείες ήπιες χωρίς διαγνωστικές δυνατότητες. Σε αυτή την ομάδα συγκαταλέγονται η αρωματοθεραπεία, η τεχνική Alexander, το μασάζ, η υπνοθεραπεία η ρεφλεξολογία και το σιάτσου. Ομάδα Γ: Είναι οι θεραπείες εκείνες που ισχυρίζονται ότι διαθέτουν και γνωστικές δυνατότητες, έχουν ένα ιδιαίτερο φιλοσοφικό υπόστρωμα στο οποίο βασίζονται και είναι διαφορετικό από αυτό της σύγχρονης ιατρικής. Αυτή η ομάδα διαιρείται σε δύο υποκατηγορίες: η ομάδα Γ1 περιλαμβάνει την Κινέζικη Ιατρική και Ινδική Ιατρική. Η ομάδα Γ2 περιλαμβάνει κλάδους χωρίς κανένα επιστημονικό στοιχείο που να αποδεικνύει τη δυνατότητά τους για διάγνωση ή θεραπεία όπως η κρυσταλλοθεραπεία, ιριδολογία, κινησιολογία, radionics, dowsing. Παρόλες τις αντιξοότητες όσον αφορά στην εφαρμογή των προαναφερθέντων μεθόδων, υπάρχει έντονη επιθυμία του νοσηλευτικού προσωπικού για ενημέρωση και εκπαίδευση στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Με τη σωστή αυτή ενημέρωση και εκπαίδευση του νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και με την εξασφάλιση των κατάλληλων μέτρων υποδομής μπορούν να αποκτήσουν ενεργή θέση στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των ασθενών.