Eureka! Institutional Repository

Στο σύνολο του γυναικείου πληθυσμού η εμφάνιση ωοθηκικών νεοπλασμάτων είναι ιδιαίτερα συχνή. Σύμφωνα με την Οργάνωση Έρευνας για το καρκίνο, στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει καταγραφεί κατά 17% αύξηση των ποσοστών ωοθηκικού καρκίνου από το 1970. Η παθογένεια των νεοπλασμάτων της ωοθήκης συνδέεται με παράγοντες κινδύνου όπως: η ατοκία, το οικογενειακό ιστορικό και οι κληρονομούμενες μεταλλάξεις. Οι νεοπλασματικοί όγκοι των ωοθηκών ταξινομούνται σε όγκους από: το επιφανειακό επιθήλιο, τα γεννητικά κύτταρα και τη γεννητική ταινία/στρώμα. Κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες περιλαμβάνει επιμέρους όγκους. Στους όγκους που προέρχονται από το επιφανειακό επιθήλιο περιλαμβάνονται ορώδεις, βλεννώδεις, ενδομητριοειδείς, διαυγοκυτταρικοί, όγκοι από μεταβατικά κύτταρα καθώς και Κυσταδενοϊνώματα. Η Σταδιοποίηση της συγκεκριμένης ομάδας όγκων γίνεται σύμφωνα με τη FIGO(Διεθνή Ομοσπονδία Γυναικολογίας και Μαιευτικής). Κάθε ένας από τους παραπάνω όγκους διακρίνεται σε 3 μορφολογικούς τύπους με βάση τη βιολογική του συμπεριφορά. Πρόκειται για νεοπλάσματα καλοήθη, οριακής κακοήθειας και κακοήθη. Τους όγκους οριακής κακοήθειας χαρακτηρίζει αβέβαιο μεταστατικό δυναμικό. Οι κακοήθεις παραμένουν στη πλειοψηφία τους αδιάγνωστοι μέχρι να αυξηθούν σε σημαντικό μέγεθος και να διηθήσουν γειτονικά όργανα και κοιλότητες του σώματος (περιτοναϊκή). Στη κατηγορία των όγκων από τα γεννητικά κύτταρα συμπεριλαμβάνονται τα Τερατώματα, Δυσγερμινώματα, όγκοι Λεκιθικού ασκού και Χοριοκαρκινώματα. Στη πλειοψηφία τους τα νεοπλάσματα αυτής της κατηγορίας εκπροσωπούνται από ώριμα κυστικά Τερατώματα. Μόνον το 5% του συνόλου των όγκων από γεννητικά κύτταρα είναι κακοήθεις και το 75% από αυτούς αναπτύσσονται σε γυναίκες μικρότερες των 30 ετών. Οι όγκοι από τη γεννητική ταινία/στρώμα είναι οι συνηθέστεροι όγκοι με ενδοκρινικές εκδηλώσεις. Πρόκειται για Ινώματα, Θηκώματα, Κοκκιοκυτταρικούς όγκους και όγκους από κύτταρα Sertoli-Leydig. Τα κυτταρικά στοιχεία τους εμφανίζονται να είναι είτε μεμονωμένα είτε συνδυαστικά επιδεικνύοντας ποικίλους βαθμούς διαφοροποίησης. Τα μεταστατικά νεοπλάσματα της ωοθήκης απαντώνται στο 5% του συνόλου των ωοθηκικών νεοπλασμάτων και αναπτύσσονται σε γυναίκες ποικίλων ηλικιακών ομάδων. Σε αντίθεση με άλλους όγκους που διασπείρονται αιματογενώς, τα καρκινικά κύτταρα των ωοθηκών είναι μόνον επιφανειακά μεταστατικά. Η διασπορά τους γίνεται κυρίως μέσω του περιτόναιου και το ποσοστό ίασης τους περιορίζεται στο 30%. Συνήθεις εντοπίσεις μεταστατικών εστιών από ωοθηκικό καρκίνο αναγνωρίζονται κυρίως σε: υπεζωκότα, διάφραγμα, επίπλουν, κόλον, λεμφαδένες. Η Ανοσοϊστοχημική διερεύνηση αποτελεί πλέον ρουτίνα για τα Ιστοπαθολογικά εργαστήρια και βρίσκει εφαρμογή και στα νεοπλάσματα των ωοθηκών, πρωτοπαθή και μεταστατικά. Είναι ιστολογική μέθοδος που εφαρμόζεται σε ιστούς εγκλεισμένους σε παραφίνη. Κατέχει υψηλή διαγνωστική αξία η οποία βασίζεται στην ευρεία χρήση μονοκλωνικών αντισωμάτων. Οι δείκτες που χρησιμοποιούνται στη μέθοδο είναι πολυάριθμοι και στόχο έχουν τη διάγνωση, τη διαφοροδιάγνωση και την ερευνητική ταυτοποίηση των ωοθηκικών νεοπλασμάτων.